De grijze golf
2 september 2012 - Arcen en Velden, Nederland
De weken vliegen voorbij, we hebben heel wat beleefd. Je kunt merken dat de vakanties weer voorbij zijn, de mensen die nu nog tijd hebben om er op uit te trekken behoren tot die beroemde grijze golf, en daar horen wij dus ook bij! We krijgen veel leuke reacties onderweg. Ook omdat wij onze jakobsschelp aan onze rugzak hebben hangen. Goede reis, nog een heel eind, veel sterkte, veel plezier klinkt het dan. En in Duitsland: "Guten Weg" en "der Weg ist das Ziel".
En daarmee lopen we dan verder, soms met een flinke blaar, soms met dorst, soms met onzekerheid over waar we de nacht gaan doorbrengen. Maar het gaat prima. ons laatste verslag zijn we van Doesburg via de prachtige Posbank naar Arnhem gegaan, van Arnhem naar Nijmegen en toen Duitsland in.Via Kranenburg, Goch en Kevelaer zijn we nu in Arcen in Limburg. En de grote verrassing is nu natuurlijk dat onze kinderen een weekendhuisje hebben gehuurd waar we nu met Annelies en George en Cas en Bram en met Dineke en Hugo en Jorne even bijkomen en bijpraten. Dat is feest natuurlijk. Maandag lopen we naar Venlo en in die eerste week van september door tot de Belgische grens. De overnachtingen waren vaak bij vrienden op de fiets maar nu ook voor de eerste keer in een pelgrimshuis in Kevelaer. Prima onderkomen en de hoogte van de vergoeding mochten we zelf bepalen. Dit gebeurt in Limburg vaker, we kijken er naar uit.
Onze rugzakken zijn nog steeds zwaar en inderdaad, we zijn continu bezig om te bedenken wat we nog kunnen achterlaten.We zeulen wat mee op onze rug, maar het went ook wel. Inderdaad de rugzak kun je dan lichter maken, maar in je hoofd zeul je ook soms heel wat mee. En dat is veel moeilijker om los te laten.Wat we mee meedragen en soms belemmert is de zorgen die we hebben over de oude dame in Nijmegen. Het gaat niet zo goed met haar maar tot nu toe zetten wij onze pelgrimage voort, als het nodig mocht zijn dan moeten we de reis maar onderbreken. Dat hoort dan maar bij onze pelgrimsweg. En zo zijn we allemaal onderweg met onze "bagage".We hebben wel tijd om over veel dingen na te denken.
Ondertussen genieten we van de verhalen van onderweg. Zo werd ons door een medewerker van de kerk in Goch verteld dat de eeuwen oude kerktoren in 1993 plotseling midden in de nacht was ingestort. De mensen tegenover de kerk wilden in de morgen op de torenhoog kijken hoe laat het was, maar de toren was er niet meer. Sterke verhalen die ons er ook bij bepalen dat alles steeds verandert, soms met een klap en soms geheel geruisloos. Ook in die zin zijn we onderweg en een onderdeel van een groter geheel. Krijgen we te maken met veranderingen in ons leven. Het gevolg hiervan is dat we zelf ook veranderen. Dat is dan ook ons doel, dat er iets met onszelf gebeurt tijdens onze pelgrimage. Het doel is de weg. Ultreia (doorzetten) en Perservera (volhouden) dat is de leus. Omina nostra nobiscum portantes (al het onze met ons dragend) en daarbij ook beseffend dat wij zelf gedragen mogen worden.
Fijn voor jullie om een weekend zo bij te komen.
leuk om te lezen dat jullie in een pelgrimshuis overnacht hebben.
We blijven jullie volgen.
Ik heb nog geen reacties gezien van onze clubleden. Ben ik dan de enige die je volgt? Als ik volgende week - na mijn vakantie - weer in Almere ben, zal ik wat herrie maken. Voor velen van hen is een dergelijke tocht wat ver van het bed , maar daarom niet minder een aanlokkelijke actie om het bestaan te verrijken.
Ik wens jullie veel succes en doorzettingskracht, maar ben ook benieuwd naar hoe dat lopen nu gaat en wat het lijfelijk en mede daarom ook geestelijk met je doet. Bijvoorbeeld: hebben jullie nu al een aantal routines ontwikkeld bij dorst , bij hongerklop , bij de start, bij tegenvallers (grotere afstand dan verwacht ). Routines zijn meestal uiterst deugdelijke en primaire reacties op verstorende zaken . Ze geven je bij overdenking ook een beeld waarom je de dingen doet zoals je ze doet. En dat geeft dan weer de volgende verrassingen.Vele psychologen typeren mensen allereerst op grond van hun routines. Is dat niet iets moois om bij jezelf na te gaan?
Groeten van Dingeman
Annelies wees me op jullie weblog. Heel bijzonder om te zien hoe actief jullie samen 43 jaar afsluiten en tegelijkertijd met de toekomst bezig zijn. Ik wens jullie een hele inspirerende wandelreis toe!
Liefs Hans ook namens Truus
We dachten even: hoe hebben we het nou? Een reclame van Sparta E-motion-fietsen en Vrij Uit-reizen op jullie site! Gaan ze nu toch stiekem op alternatieve wijze verder? Maar dat kunnen we ons bij jullie niet voorstellen.
Mooi om via de verslagen jullie te volgen en jullie ervaringen een beetje te delen.
We kregen zojuist de NCRV-gids van de volgende week in de brievenbus en zagen dat er een RKK-reeks op de TV komt: 'De weg naar Santiago'. Als het even kan gaan we die bekijken en zodoende nog wat meer meebeleven van jullie tocht.
Sterkte en heel veel mooie ontmoetingen toegewenst. We hopen dat jullie er wat over willen schrijven in De Veteraan.
Hannie en Ben
We zijn in San Marino. Er zijn nog wel veel jonge mensen hier, maar dat komt omdat er het een toeristenplaats is en er veel te doen is. Heel levendig. We hebben hier wifi. De laptop raakt leeg.Dus tot de volgende keer.
Mooi hoe jullie wat je onderweg ziet en meemaakt verbinden met thema's van 'het Leven'!
De tocht is vooral ook het doel, he?!
Van harte Shalom!
Enny en Marijke.