Hoe verder?
10 september 2012 - Nijmegen, Nederland
Dit is een van de basisvragen die je jezelf als pelgrim steeds stelt. Bij iedere kruising zoek je naar herkenningspunten, de tekens van het Jacobspad, de schelp of andere aanwijzing. Daarbij helpt een routeboekje (we hebben er nu 3 doorgelopen), de landkaartjes en natuurlijk "onze Hollandse mond". Je maakt je vaak zorgen of je wel op het juiste pad zit, hebben we niet iets over het hoofd gezien, en wat fijn wanneer je dan een bevestiging ziet: gelukkig daar zien we de Jacobsschelp weer. Soms loop je ook mis, dan moet je terug, dit is ons ook een paar keer overkomen. Dan maak je al snel vele extra kilometers.
Het vinden van je overnachtingsadres is ook altijd spannend. Soms bij partiulieren, soms in een klooster- of priesterhuis en soms in een pelgrimsherberg. Over het algemeen zijn de kloosters uitstekend toegerust om pelgrims op te vangen. De zusters lopen over van vriendelijkheid en het is superschoon. Maar niet goedkoop! Bij Vrienden op de fiets betalen we 19 euro. p.p. per nacht, inclusief ontbijt. Over het algemeen zeer goede plaatsen om te overnachten. Soms schrik je even. Bij ons laatste adresje dachten we: Oei, willen we hier wel slapen. Het zag er allemaal een beetje shabby uit... en je weet natuurlijk niet wat je allemaal in je bed aan ongedierte aantreft. Maar wat waren de mensen hartelijk. We kregen een super maaltijd, voor 7,50 euro en het bed was schoon en we konden goed douchen. De Pelgrimsherberg, in een kelder onder de grote basiliek in Roermond was eenvoudig en ook redelijk schoon. Voor niets konden we daar een bed uit de kast trekken en overnachten. De sleutel moesten we ophalen bij het luxe hotel De Oranjerie. We sliepen onder het grootste relikwie van St. Jacobus buiten Santiago, zijn arm. Na de nacht kregen we daar, toen we de sleutel weer terugbrachten, een stempel in ons pelgrimspas.
Die stempels is een sport op zich. Op de gekste plaatsen kun je die halen. Toen we in Maastricht aankwamen in de St. Servatius, moesten we eerst het graf van Servaas bezoeken en daarna kregen we onze stempel. Het is wel een mooi gezicht, in onze pas staan nu veel stempels, elk met een eigen achterliggend verhaal.
Ja, wat is nu het verhaal? We hebben 500 km gelopen in ruim 4 weken tijd. We zijn gestart in St Jacobieparochie aan de Waddenkust en we zijn gekomen tot Maastricht. We hebben prachtig weer gehad (op 3 hoosbuien na) en het lopen gaat uitstekend. We lopen rond de 25 km per dag, zonder problemen. We zijn wel moe maar de volgende ochtend weer fit genoeg om verder te gaan.
Maar... eerder heb ik al geschreven over onze kennis, een dame van 92 jaar in Nijmegen, waar wij contactpersoon voor zijn. Er zijn tumoren ontdekt en het thuis wonen ging niet meer. Bestralen kon niet meer... wat doe je dan. Paniek... ze heeft ons nodig maar wij willen verder lopen. We hebben toch gekozen om met de trein van Maastricht naar Nijmegen te gaan en dit met haar te bespreken. Na 1 dag in Nijmegen kreeg ze een kamer aangeboden in een verzorgingshuis. Ze moet dus verhuizen, haar gezondheid is slecht en ze heeft ons nodig. Kunnen wij onder die omstandigheden dan net doen of er niks aan de hand is en gewoon verder lopen?
Dan kom ik terug op waar ik mee begon, onze levensroute is niet altijd duidelijk, er gebeuren onverwachtse dingen en daar moet je dan op inspelen. We denken dus nu dat onze pelgrimsreis onderbroken moet worden, tot onze grote teleurstelling. Ons" routeboekje" zegt nu even iets anders en ik moet zeggen dat ook dit goed voelt. Zo is het leven denken wij, om leren gaan met onwachtse gebeurtenissen en dan weer verder gaan. Wanneer we de draad weer oppakken weten we niet. We blijven nog even in Nijmegen en gaan dan terug naar Almere. Eind van dit jaar verwachten we een kleindochter(!), en zoals het er nu uitziet gaan we rond de Pasen weer verder met onze wandeltocht, tenzij er natuurlijk weer onverwachtse dingen gebeuren.
We hebben veel beleefd, ik heb het niet allemaal met jullie kunnen delen, daar ontbrak de tijd voor. Maar het is tot dusverre de moeite waard geweest. We hebben geleerd van dag tot dag te leven in vertrouwen dat het goed zal komen. En zo gaan wij verder op onze levensreis.
Er komen nog een massa foto's bij dit verhaal maar die kan ik pas later toevoegen. Op het moment dat we weer verder gaan wandelen krijgen jullie automatisch weer bericht. Bedankt voor alle belangstelling en ondersteuning. ook dank aan Dineke en Hugo die ons helpen dat dit bericht jullie bereikt. We gaan verder. Ultreia en Persevera.
Tot slot uit een pelgrimslied:
Doe als Abraham toentertijd,
goede moed en wees maar bereid
wie vertrouwvol op weg is gegaan
wordt gedragen, heel zijn bestaan.
Je moet inderdaad soms op je pelgrimsreis - levensreis - overwegingen maken die je ertoe brengen om even een pas op de plaats te maken. Ook al is dat op zo'n moment teleurstellend. Er komt altijd weer een moment dat de reis weer verder gaat ...
Een hartelijke groet van ons beiden,
Theo & Tineke
Afgelopen zondag was het 'ziekenzondag' met het thema 'helend nabij zijn'. Die keus hebben jullie nu gemaakt en zal zeker het onderbreken van jullie pelgrimsreis waard zijn.
Tot ziens weer in Almere en als jullie weer op stap gaan, volgen we jullie opnieuw.
Wat een naar bericht en wat een wijs besluit. Ik zie jullie weer in Almere om de niet geschreven verhalen te horen.
Veel sterkte bij deze begeleiding.
Kiezen is vaak moeilijk. (zal woensdag blijken!)
Jullie keuze is m.i. de meeste juiste. De reis kan altijd worden voortgezet. De zorg voor een mens is op de juiste tijd en plaats van "levensbelang".
Wij hebben genoten van jullie reis tot nu toe.
Hartelijke groet, Nel en Frie
Sterkte de komende tijd
Je kan trots zijn op de prestatie die jullie tot nu toe geleverd hebben.
Volgend jaar verder.
en er zijn er die kilometers teruglopen voor stempeltje.
Dat jullie de tocht onderbreken is natuurlijk jammer van die paar laatste kilometers naar Santiago,maar wat het zwaarst is,enz.
Maar wat in't vat zit,enz.Daarbij komt dat je weer iets hebt om
naar uit te kijken en in't voorjaar is het ook 'savonds wat langer licht,ook wel prettig dacht ik zo,kortom nu even een stap terug
en straks zeven passen voorwaards.Groeten,
de buurtjes.
Wat jammer dat jullie moeten stoppen.na al 500 km lopen.
Soms moet je dat wat op je pad komt aanvaarden.
Heel veel sterkte met het begeleiden van de oude dame. heel belangrijk.Geweldig om jullie te mogen volgen op je reis.Hopelijk tot het voorjaar op jullie verdere reis. Ik volg jullie graag.
Hartelijke groet. Ttruus K.
Enny en Marijke.
PS: mss kun je nu toch nog zelf de bloeiende poederkwastplant komen bekijken:)...!
Ik denk ,een goede beslissing van jullie om nu bij haar te zijn.
Ontzettend jammer voor jullie ,natuurlijk.
Ik hoop dat jullie, in heeeel goede gezondheid t.z.t. de tocht kunnen voortzetten. Heel belangrijk voor jullie, dat heb ik gemerkt.
Ik wil nog dankjewel zeggen voor het hartelijke berichtje in het gastenboek !! Heel fijn !!Jullie waren hele fijne gasten en voor een andere keer altijd welkom.
Hele lieve groeten van Aldje uit het witte stadje Thorn.